ژدر این ماه «یا مَنْ اَرْجُوهُ لِکُلِّ خَیْرٍ » یعنی وقتی به ماه رجب می‌رسی، شما از لحظه شروع ماه رجب دیگه توقع‌ات از خداوند تبارک و تعالی فقط و فقط خیر است

«وَ آمَنُ سَخَطَهُ عِنْدَ کُلِّ شَرٍّ » و ایمن هم به شما می‌ده.

چند نکته در اینجا داریم:

1- چه کسانی در این ماه امیدوار باشند؟

2- «و امن سخطه» یعنی چی؟ یعنی در این ماه خداوند تبارک و تعالی بساط سخط – بساط عصبانی شدن -  رو کلاً تعطیل می‌کند.

چه قدر فرصت عجیبی است. بعضی وقتها بعضی فرصت‌هایی که در ماه رجب هست، من دقت کردم در خیلی از شب‌های مهم سال هم نیست.

«یا مَنْ یُعْطِى الْکَثیرَ بِالْقَلیلِ ». خداوند تبارک و تعالی همیشه این طوریه یعنی شما کاه که می‌برید، کوه بجایش می‌دهد. این خدا خدایست که وقتی خیلی کم می‌بری، خیلی زیاد عکس العمل نشون می‌ده. تا جایی که بعضی وقت‌ها احساس می‌کنیم که با منه!!

 «یا مَنْ یُعْطى مَنْ سَئَلَهُ » در این ماه خداوند تبارک و تعالی هر کس که صداش بزنه را جواب می‌ده.

«یا مَنْ یُعْطى مَنْ لَمْ یَسْئَلْهُ » اگه یه وقتی شما توی ماه رجب بدونی ماه رجبه، بدونی با ماه‌های دیگه فرق می‌کنه، اما یادت بره دعا کنی، خداوند تبارک و تعالی یه چیزی توی ماه بهت می‌ده.

«و من لم یعرفه» دامنه رو باز می‌کنه؛ حتی کسانی که خدا را نمی‌شناسند، در ماه رجب یه بهره‌ای می‌برند.

پس سه طبقه شد:

1- «مَنْ لَمْ یَعْرِفْهُ » کسانی که خدا را نمی‌شناسند، اینها طبقه‌ای هستند که از رحمت عمومی ماه رجب بهره می‌بردند.

2- «مَنْ لَمْ یَسْئَلْهُ » کسانی که از طبقه خصوصی ماه رجب هم بهره می‌بردند. می‌دونه ماه رجبه ولی حواسش نبوده و صدا نزده .

3- «مَنْ سَئَلَهُ » خاص الخاص هستند. کسانی هستند که چون خدا رو در ماه رجب صدا می‌زنند، این صدا زدنشون باعث میشه خداوند بهشون خاص نگاه کنه . یکی از برترین صداهاش هم در این شعر اومده:

                            ماه رجب و ماه نزول برکات است       پیوسته سرود رجبییون صلوات است

کلاس دعا کردن تو در ماه رجب نسبت به ماه‌های دیگه توفیر می‌کنه.

اگه یه وقتی شما توی ماه رجب بدونی ماه رجبه، بدونی با ماه‌های دیگه فرق می‌کنه اما یادت بره دعا کنی، خداوند تبارک و تعالی یه چیزی توی ماه بهت می‌ده

«اَعْطِنى بِمَسْئَلَتى اِیّاکَ »

حالا که خودت در دیزی رو باز گذاشتی و دستور العمل دادی که: ملائکه من در دیزی در ماه رجب باز، حیای گربه هم لازم نیست. یعنی رسماً خدا ابلاغ داده درهای دیزی‌ها در ماه رجب باز، گربه‌های بی حیا هم ممنوع الورود نیستند، تشریف بیارند هر چی دوست دارند بخورند!!

حالا چی می‌خوای بنده من؟

 

«جَمیعَ خَیْرِ الدُّنْیا وَ جَمیعَ خَیْرِ الاْخِرَةِ » هر چه خوبی توی دنیاست و هر چی خوبی در آخرته در این ماه، من از تو می‌خوام .

شما بروید توی کل دعاهای ماه رمضان حتی دعای شب قدر بگردید، این جمله رو پیدا نمی‌کنید.

ماه رمضان خیلی خوبه، اما ماه رجب ماه زرنگ‌هاست. چون زرنگ‌ها کمترن، مشتری ماه رجب هم کمتره

بعد می‌یاد دو قبضه می‌کنه دعا رو . یعنی آخر پُررو بازی یه بنده است. که خیلی هم عالیه.

«وَاصْرِفْ عَنّى بِمَسْئَلَتى اِیّاکَ جَمیعَ شَرِّ الدُّنْیا وَ شَرِّ الاْخِرَةِ » من نبینم مشکلات دنیا و آخرت. «صرف» یعنی روی برگرداندن. من روم برگردونده باشه، هیچ کدام از مشکلات دنیا و آخرت رو نبینم. چرا؟ «تَحَنُّناً مِنْهُ وَ رَحْمَةً » خودت گفتی این ماه، ماه منت گذاشتن، نرم گرفتن، آروم بودن، چشم پوشی کردن، گذشتن، بخشیدن خروار به دینار، بخشیدن کوه به کاه. به این دلیل این جوری شده.

«فَاِنَّهُ غَیْرُ مَنْقُوصٍ ما اَعْطَیْتَ وَ زِدْنى مِنْ فَضْلِکَ یا کَریمُ » برای این که از در خانه تو اگر همه چی رو بهم بدی، سر سوزنی کم نمی‌شه.

ما بنده‌ها اگه در خونه کریم‌ترین کریمان بریم، اگر فقط یک ریال به ما کمک کنه؛ یک ریال از اموالش کم می‌شه. در خونه تو که می‌یایم، هیچی کم نمیشه.

برادرا و خواهرا : تو این ماه پُــررو بازی مطلق، با خیال راحت بیا بشین و بگو:

اومدم غرق در گناهم، هیچی نیاوردم، امیدم اینه که اولاً تمام گناهام رو پاک کنی، ثانیاً همه چی هم بهم بدی .

برید یه دعا پیدا کنید توی ماه رمضان، ماه شعبان، مفاتیحُ زیر و رو کنید ببینید یه جایی هست این گونه بنده اجازه داشته باشه با خدا صحبت کنه .

لذا خیلی قدر ماه رجب رو بدونید.

یا مَنْ اَرْجُوهُ لِکُلِّ خَیْرٍ ؛ اى که براى هر خیرى به او امید دارم.

وَ آمَنُ سَخَطَهُ عِنْدَ کُلِّ شَرٍّ ؛ و از خشمش در هر شرى ایمنى جویم

یا مَنْ یُعْطِى الْکَثیرَ بِالْقَلیلِ ؛ اى که مى‌دهد (عطاى) بسیار در برابر (طاعت) اندک

یا مَنْ یُعْطى مَنْ سَئَلَهُ ؛ اى که عطا کنى به هر که از تو خواهد.

یا مَنْ یُعْطى مَنْ لَمْ یَسْئَلْهُ ؛ اى که عطا کنى به کسى که از تو نخواهد.

وَ مَنْ لَمْ یَعْرِفْهُ ؛ و نه تو را بشناسد

 تَحَنُّناً مِنْهُ وَ رَحْمَةً ؛ از روى نعمت بخشى و مهرورزى

اَعْطِنى بِمَسْئَلَتى اِیّاکَ ؛ عطا کن به من به خاطر درخواستى که از تو کردم

جَمیعَ خَیْرِ الدُّنْیا وَ جَمیعَ خَیْرِ الاْخِرَةِ ؛ همه خوبى دنیا و همه خوبى و خیر آخرت را

وَاصْرِفْ عَنّى بِمَسْئَلَتى ؛ و بگردان از من به خاطر همان درخواستى که از تو کردم

 اِیّاکَ جَمیعَ شَرِّ الدُّنْیا وَ شَرِّ الاْخِرَةِ ؛ همه شر دنیا و شر آخرت را

فَاِنَّهُ غَیْرُ مَنْقُوصٍ ما اَعْطَیْتَ ؛ زیرا آنچه تو دهى چیزى کم ندارد(یا کم نیاید)

وَ زِدْنى مِنْ فَضْلِکَ یا کَریمُ ؛ و بیفزا بر من از فضلت اى بزرگوار

یا ذَاالْجَلالِ وَالاِْکْرامِ ؛ اى صاحب جلالت و بزرگوارى

یا ذَاالنَّعْماَّءِ وَالْجُودِ ؛ اى صاحب نعمت و جود

یا ذَاالْمَنِّ وَالطَّوْلِ حَرِّمْ شَیْبَتى عَلَى النّارِ ؛ اى صاحب بخشش و عطا حرام کن محاسنم را بر آتش دوزخ

غدیر از زبان شاهنامه:

به نام خداوند جان و خرد                     کزین برتر اندیشه بر نگذرد 
خداوند کیهان و گردون سپهر                فروزنده ماه و ناهید و مهر 
ز راه خرد درنگر اندکى                که معنى مردم چه باشد یکى ؟ 
تو را از دو گیتى بر آورده اند              به چندین میانجى بپرورده اند 
نخستین فطرت پسین شمار           تویى ، خویشتن را به بازى مدار 
تو را دین ددانش رهاند درست                ره رستگارى ببایدت جست 
چو خواهى که یابیزهر بدرها                      سر اندر نیارى به دام بلا 
به گفتار پیغمبرت راه جوى                     دل از تیرگیها بدین آب شوى 
چه گفت آن خداوند تنزیل و وحى                خداوند امر و خداوند نهى 
که من شهر علمم علیم درست     درست این سخن گفت پیغمبر است 
گواهى دهم کاین سخن راز اوست      تو گویى دو گوشم بر آواز اوست 
منم بنده اهل بیت نبى                                ستاینده خاکپاى وصى 
حکیم این جهان را چو دریا نهاد                    بر انگیخته موج از او تند باد 
چو هفتاد کشتى بر او ساخته                          همه بادبانها بر افراخته
یکى پهن کشتى بسان عروس                 بیاراسته همچو چشم خروس
محمد بدو اندرون با على                            همان اهل بیت نبى و وصى
اگر چشم دارى به دیگر سراى                     به نزد نبى و وصى گیر جاى
گرت زین بد آمد گناه من است                چنین است آیین و راه من است
بر این زادم و هم بر این بگذرم                       چنان دان که خاک پى حیدرم
نباشد جز از بى پدر دشمنش                     که یزدان به آتش بسوزد تنش
هر آن کس که در دلش بغض علیست             ازو زارتر در جهان زار کیست ؟
نگر تا ندارى به بازى جهان                          نه برگردى از نیک پى همرهان
نکویى به هر جا چو آید به کار                         نکویى گزین وز بدى شرم دار
دلت گر به راه خطا مایل است                ترا دشمن اندر جهان خوددل است

اگر خدا کفیل روزی است                         غصه برای چه؟

اگر رزق تقسیم شده است                              حرص چرا؟

اگر دنیا فریبنده است                            اعتماد به آن چرا؟

اگر بهشت حق است                           تظاهر به ایمان چرا؟

اگر قبر حق است                        ساختمان مجلل برای چه؟

اگر جهنم حق است                این همه ناحق کردن برای چه؟

اگر حساب حق است                      جمع مال حرام برای چه؟

اگر قیامتی هست                           خیانت به مال مردم چرا؟

اگر دشمن انسان شیطان است

پیروی از او چرا؟؟؟

آری...

اگر یابن الحسن(ع)  می اید                       چرا اینقدر...؟

ریشه فتنه ها از دیدگاه امام علی (ع)

به خوبی به یاد میآوریم پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1357 و سال های پس از آن, بسیاری از مسوولان و نیز بیش تر مردم در هرکاری, ابتدا به قرآن و سپس به نهج البلاغه تمسک می کردند و با آیه یا حدیثی آن کار را شروع و ادامه می دادند, تا جایی که در مکانهای اداری جملاتی از امام علی(ع) در موارد مختلف, مانند: چگونگی برخورد بامردم, حفظ بیت المال, دوری از اسراف, اجتناب از باندبازی, پرهیز از فامیل گرایی در حکومت, توجه به شایسته سالاری, دوری از رفاه طلبی و خیلی موارد دیگر نقش بسته بود. این روند تقریبا تا سال 1368 ادامه یافت و متإسفانه از آن به بعد, سیرنزولی استفاده از قرآن وحدیث و نهج البلاغه در تمام ارکان جامعه شروع شد; بحث های عدالت اجتماعی به یکباره جای خود را به رفاه داد و تعهد جای خود را به تخصص کاذب و... کلاس های درس نهج البلاغه به تعطیلی گرایید, کلمات قصار امام علی(ع) که بر تابلوهای زیبا حک شده بود, جای خود را به تصویر دخترکان روستایی کوزه به دوش سپرد.

این نوشتار کوتاه به گوشه ای از علل این معضل عظیم, از زبان درربار امام علی(ع) می پردازد. امام علی(ع) در خطبه 50 نهج البلاغه می فرماید: ((انما بدء وقوع الفتن اهوإ تتبع و احکام تتبدع یخالف فیها کتاب الله و یتولی علیها رجال رجالا علی غیر دین الله(1); همانا ابتدای بروز آشوب ها و فتنه ها هواها است که مورد تبعیت قرار می گیرند و احکامی است که بدعت گذاشته می شوند. دراین فتنه ها با کتاب خدا مخالفت می شود ومردانی از مردان دیگر بر مبنایی غیر از دین خدا تبعیت می کنند. ))

در این خطبه امام(ع) علت فتنه ها را دو چیز می داند:

1 ـ تبعیت هوای نفس:

اولین عامل فتنه, تبعیت از هوای نفس یا شیطان درون است. این شیطان می کوشد تا به گوهر جان آدمی دستبرد زند و سرمایه های گرانبهایش را به نابودی کشد. او انسان را با آرزوهایش سرگرم می کند, تا از مقصد اصلی بازماند. او می خواهد یاد خدا را از صفحه دل و زندگی آدمی به کلی پاک کند. پیروی از هوای نفس, شیطان را برجان مسلط می کند و تا از انسان لاشه ای انسان نما باقی نگذارد, از پای نمی نشیند. نفس اماره با داشتن خواهش های بی پایان, زینت آرایی گناه و هموار کردن و آسان نمایی جرم های سنگین, در به خطرانداختن انسان ید طولایی دارد و اگر یکه تاز صحنه جان شود, عقل را به اسارت می گیرد. امام سجاد(ع) می فرماید: ((کم من عقل اسیر تحت هوی امیر)). خدایا! از نفس سرکشی به تو شکوه می کنم که بسیار به بدیها فرمان می دهد و درخطاها می شتابد.(2)

مادر بت ها, بت نفس شماست      زان که آن بت, مار و این بت, اژدهاست.

حضرت علی(ع) فرمود: هوای نفس, فرمانده سپاه شیطان است.(3)

نمونه ای از همکاری نفس با شیطان, در جنگ نهروان ظهور پیدا کرد. امام(ع) بر بالای جنازه کشتگان نهروان فرمود: بدا به حال شما! آن که شما را فریب داد, زیانتان رساند. به آن حضرت عرض کردند: ای امیرمومنان! چه کسی آنان را فریب داد؟ فرمود: شیطان گمراه کننده و نفس های فرمان دهنده به بدی آنان را فریفته آرزوها ساخت و راه را برای نافرمانی بپرداخت. به پیروز کردنشان وعده کرد وبه آتش شان در آورد.(4)

هرچه انسان نفس را خوار و خواهش هایش را لگد کوب کند, شیطان را خوار و پایمال کرده است. امام(ع) می فرماید: با خواسته های نفس مخالفت کنید, تا برشیطان چیره شوید.(5)

کسب همه کمال ها در گرو مبارزه با نفس سرکش است. شخصی به حضرت محمد(ص)عرض کرد: ای رسول خدا! راه رسیدن به معرفت حق چیست؟ آن حضرت فرمود: شناخت خویش. او گفت: راه موافقت حق چگونه است؟ آن حضرت فرمود: مخالفت نفس. او پرسید: راه رسیدن به خشنودی حق چیست؟ آن حضرت فرمود: خشم بر نفس. او سوال کرد: راه رسیدن به وصل حق چیست؟ پیامبر(ص) فرمود: بریدن از نفس. او پرسید: راه نزدیکی به خدا چیست؟ آن حضرت فرمود: دوری از نفس. او گفت: چگونه می توان به همه این ها رسید؟ آن حضرت فرمود: کمک خواستن ازخدا علیه نفس.(6)

البته نباید فراموش کرد که گاهی انسان خیال می کند نفس سرکش را رام کرده و یا کشته است, اما در واقع:

نفس اژدرهاست اوکی مرده است      از غم بیآلتی افسرده است

گربیابد آلت فرعون او      که به امر او همی رفت آب جو

آنگه او بنیاد فرعونی کند       راه صد موسی و صدهارون زند.(7)

2 ـ بدعت گذاری دردین:

در تعریف بدعت گفته اند: ((ادخال مالیس من الدین فی الدین.)); داخل کردن چیزی که از دین نیست, دردین.

احادیث زیادی در مذمت بدعت و بدعت گذاری وارد شده است. پیامبر اکرم(ص) فرمود: هرگونه بدعتی, گمراهی است و هر گمراهی, در جهنم است.(8)

امام علی(ع) فرمود: اهل بدعت کسانی هستند که با رإی و هوای خود با خدا و رسولش مخالفت می کنند.(9)

پیامبر(ص) فرمود: کسی که به بدعت گذاری روی خوش نشان دهد, در ازبین بردن دین کمک کرده است.(10)

نیز فرمود: اگر بعد از من, اهل بدعت و شبهه افکنان در دین را دیدید, از آن ها بیزاری بجویید و آنان را سب و لعن کنید تا جرإت نکنند دین شما را فاسد کنند. (11)

و در مورد وظیفه علما در مقابله با بدعت گذاری, فرمود: هنگامی که بدعت ها در امت من ظاهر شد, برعالمان واجب است علمشان را اظهار کنند و اگر کسی چنین نکند, لعنت خدا بر او باد!(12)

چگونه بدعت در جامعه شکل می گیرد و به صورت سنت در میآید؟

حضرت علی(ع) فرمود: ((هیچ گاه باطل با چهره باطل خویش عرضه نمی شود, بلکه لباس حق را برآن می پوشانند و سپس به مردم عرضه می کنند.)) مثلا در جنگ صفین, خیانت به اسم قرآن بر مردم تحمیل شد و حکومت دیکتاتوری معاویه به نام اراده خداوند برگردن مردم مستقر شد. در طول تاریخ نمونه های زیادی از ارائه باطل در قالب حق صورت گرفته است که آن حضرت با تعبیر: ((کلمه حق یراد بها الباطل)), سعی در روشنگری مردم داشته است.

در زمان حاضر نیز به همین صورت خیلی ازبدعت ها و باطل ها به اسم دین درجامعه رسوخ پیدا کرده است. به اسم روشنگری, به گمراهی مردم می پردازند. به نام آزادی, بی بند وباری در جامعه رونق می گیرد. به نام خشونت, حق طلبی ها و فریاد دین خواهی بایکوت می شود. به عنوان این که اسلام با نوای خوش و صوت حسن مخالفتی ندارد, انواع موسیقی های مستهجن رواج می یابد. در زیر چتر ملیت, مردم به جاهلیت قبل از اسلام باز گردانده می شوند.

بدعت ها به وسیله هوی و هوس و خود پرستی افراد ظهور پیدا می کند و پس از ظهور بدعت, نوبت به ظهور فتنه و آشوب می رسد; زیرا طبیعی است که بدعت ها هر اندازه هم ماهرانه و عوام فریبانه به اجتماع عرضه شوند, با متن دین ناهماهنگ و ناسازگار است.

امیرالمومنین(ع) در دوران 25 ساله خانه نشینی به طور علنی با انحراف فکری و یا اشتباهات مختلفی که اتفاق می افتاد, مبارزه کرد و به طور صریح موارد آن را به خلفا تذکر داد و در اجرای برنامه های اسلامی و عدم تخطی از آئین محمدی(ص) به آنان هشدار داد. امام(ع) بارها اظهار داشتند که بدعت گذاران می خواهند مسیر دین را عوض کنند و سنت پیامبر(ص) را تغییر دهند. وقتی به عنوان پیش شرط خلافت, عمل به سنت شیخین به او پیشنهاد شد, فرمود: ((من براساس دین و سنت نبوی با شما رفتار خواهم کرد.)) امام پس از تعریف خط و مسیر خلیفه دوم می فرماید: ((عمر, خودش از دنیا رفت ولی مردم را در راه های پرپیچ و خم زیادی رهاساخت, به طوری که اشخاص گمراه و جاهل راه اصلی را پیدا نکردند و افراد سالم نیز به شک افتادند و بر یقین و باور نماندند.))(13)

ابن ابی الحدید در مورد علت مخالفت مردم با عدالت امیرالمومنین(ع), می گوید:

((چون نوبت به خلافت عمر رسید, تبعیض نژادی را حاکم ساخت و یکی را بر دیگری ترجیح داد و عثمان هم از شیوه عمر پیروی کرد و مدت زیادی (23 سال) مردم با آن شیوه انس گرفتند. لذا چون علی(ع) به خلافت رسید, براساس شیوه های پیامبرخدا(ص) حرکت کرد, ولی مردم با وی مخالفت کردند.))(14)

پی نوشتها:

--------------------------------------------------------------------------------

1 ـ نهج البلاغه, خطبه 50.

2 ـ مناجات شاکین.

3 ـ غررالحکم, 1243.

4 ـ نهج البلاغه, حکمت 323.

5 ـ معجم الفاظ غررالحکم, ص 571.

6 ـ سفینه البحار, ج 2.

7 ـ مثنوی معنوی, ج 2, دفتر سوم, ص 6.

8 و 9 ـ میزان الحکمه, ج 1, ص 381.

10 و 11 ـ همان, ص 382.

12 ـ همان, ص 384.

13 ـ شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید, ج 12, ص 3.

14 ـ همان, ج 7, ص 42.